اصل پوچی از آن جاست که بشر ریسمانی را که او را به آسمان غیب وصل می کند ، پاره کند .

در طول تاریخ بشر ، دو جبهه وجود داشته است :

یکی جبهه انبیاء و اولیاء خداوند که با قرار گرفتن انسان در این جبهه ، به ریسمان الهی متصل می شود که انسان را از بی معنایی و پوچی می رهاند .

و دیگری جبهه ای در مقابل سنت انبیاء که جز پوچی و نیستی بشر چیزی به همراه ندارد .

در کربلا این دو رویارویی به طور واضح نمود پیدا کرده بود : یک طرف جبهه ای که می خواهد با شهادت طلبی با پوچی مبارزه کند و در مقابل سپاهی و جبهه ای که ناخودآگاه پوچی خود را استحکام می بخشد .

این چنین کربلا می تواند تاریخ را تغذیه کند .