ـ به نقل از خالد بن ثابت رِبعى ـ : لقمان ، برده ‏اى حبشى و نجّار بود .

مولايش بدو گفت: گوسفندى را برايم سر ببر . گوسفندى را برايش سر بريد.

آن گاه ، گفت: لذيذترين دو عضو آن را برايم بياور! لقمان ، زبان و دل آن را برايش آورد.

مولا گفت: آيا در آن ، چيزى لذيذتر از اين دو هست؟

لقمان گفت: «نه» . آن گاه ، ساكت شد .

بار ديگر ، مولا گفت: گوسفندى را برايم سر ببر . لقمان ، گوسفندى برايش سر بريد .

گفت: خبيث‏ترين دو عضو آن را دور بيندازد .

لقمان ، زبان و دل را دور انداخت.

مولايش گفت: به تو گفتم : لذيذترينِ آن را برايم بياور، تو زبان و دل را آوردى . سپس گفتم: خبيث‏ترينِ آن را دور بينداز، باز تو زبان و دل را دور انداختى!

لقمان گفت : «هيچ چيزى لذيذتر از آن دو نيست ؛ هنگامى كه سالم باشند، و هيچ چيزى خبيث‏تر از آن دو نيست ؛ هنگامى كه فاسد باشند.»

منبع: المصنف لابن أبي شيبة : ج 8 ص 122 ح 4 ، البداية والنهاية : ج 2 ص 127 .